«بىرنەشە جىل بۇرىن قازاق ءتىلىنىڭ جىرىن جىرلاپ، مۇڭىن مۇڭداپ جۇرگەندە قاي باعىتتا ايتسا دا، قازاق تىلىندە شىرقاسا ەكەن دەپ ويلايتىنمىن. ءبىراق، كەيىن ولار شەكتەن شىعىپ كەتتى. وتە تالانتتى، قازاقى مىنەزدى بالالار. سويلەسكەنى دە قازاقشا، اكسەنتسىز. ماقال-ماتەلدەرى دە كەرەمەت. ونى جىگىتتەردىڭ وزدەرىنە دە كەزدەسىپ، اعالىق اقىلىمدى ايتقانمىن.
جىگىتتەر، ءبىزدىڭ ۇلتىمىزعا، ەلىمىزگە ۇلكەن ءقاۋىپ ءتونىپ تۇر. سەندەر جاستاردى وز-وزىنە قول جۇمساۋعا، السىزدىككە، اتا-انانى تىڭداماۋعا شاقىرماڭدار. بولمايتىن جەردە «ءوزىم بىلەمدىككە» يتەرمەلەمەڭدەر دەپ.
ارينە، ءساندى كيىنگەندى كىم جەك كورەدى. ءبىراق، ەندى شەكتەن شىعىپ كەتپەڭدەر. ءقازىر عانا قىزدار جايىندا ايتتىم. قاتتى بويانىپ، ەرىندەرىن ۇرلەپ جىبەردى، كوزى قايسى، ءتۇرى قايسىسى بىلمەي قالاسىڭ. سول سياقتى جىگىتتىڭ سىرعا تاققانى، شاشىن قىزىلدى-جاسىلعا بوياعانى ۇنامايدى. بۇل جاماندىققا ءبىر قادام. سول ءۇشىن عانا جىگىتتەردى قولدامايمىن. ايتپەسە جىگىتتەردىڭ وتە تالانتتى ەكەندىگىن تاعى دا ايتقىم كەلەدى. ءبىراق، وزدەرىنىڭ تابيعاتى، بولمىسى، جاساپ جاتقان قازاققا جات دۇنيەلەرى قىنجىلتادى»، — دەدى ول باعدارلاما جۇرگىزۋشىسىنىڭ ساۋالىنا وراي.
