بۇگىن جامال اپاي تابيعات تۋرالى، ونىڭ ادامزات ءۇشىن ماڭىزى جونىندە اڭگىمەلەگەن. گۇلىم ساباقتان كەلە سالىسىمەن، اسحانادان پىشاق پەن شىنى ىدىسقا الىپ، ءۇي سىرتىنداعى قىراتقا شىعىپ كەتتى.

ءبىرازدان كەيiن گۇل-گۇل جايناپ، قايتىپ ورالدى. قولىنداعى شىنى ىدىسقا قىردىڭ اق گۇلدەرىن تولتىرىپ جيناپ الىپتى. ولاردى باقشا ىشىندەگى گۇل ەگەتىن الاڭعا اپارىپ وتىرعىزا باستادى. وسى كەزدە ۇيدەن اناسى شىقتى. قىزىن باقشا ىشىنەن كوردى دە، جانىنا كەلدى

– قاراشى، اپا! مىنا ادەمى بايشەشەكتەردى ادىردان قازىپ الدىم. بiزدiڭ جامال اپاي ايتتى: «تابيعاتتى قورعاۋ كەرەك» دەپ...

– سەن ولاردى كورعاۋدىڭ ورنىنا، ءوسiپ تۇرعان جەرiنەن ءۇزiپ اكەلگەنىڭ قالاي؟

– ءيا، مiنە قاراساي، تامىرلارى بار. قايتادان وتىرعىزىپ جاتىرمىن. مەن بۇلارعا كۇندە سۋ قۇيىپ كۇتەتىن بولام. ايتپەسە، دالادا ولارعا ەشكiم قارامايدى جازعا جەتپەي قۋراپ قالاتىنى سودان...

شەشەسى مىرس ەتiپ كۋلiپ جiبەردi دە، ىلە سالماقتى كۇيگە ءتۇسىپ:

– سەن دۇرىس جاسامادىڭ، گۋلىم. تابيعاتتا نە نارسەنىڭ بولسا دا ءوز ورنى، زاڭدىلىعى بار. بۇل بايشەشەكتەر – كوكتەمنiڭ حابارشىسى. ەرتە گۇلدەيتiءنى دە سودان. بۇلار قۋراعانىمەن، ورنىن باسقا گۇلدەر باسادى. سونىسىمەن دا ادامعا قىمبات. مىنا گۇلدەر قاي جەردە گۇلدەسە، سول جەردە ۇرىق شاشىپ، ەندiگi جىلى تاعى ءونiپ شىعار ەدى. ال سەن، ولاردى بiلمەستىكپەن زورلاپ اكەلدiڭ. جامال اپايىڭنان تابيعاتتى قالاي قورعاۋ جايىندا سۇراپ العانىڭ دۇرىس بولارى ەدى.

گۇلىمنىڭ بەتى نارتتاي بولىپ قىزارىپ، تومەن قارادى. شەشەسى قىزىنىڭ شاشىنان سيپاپ:

– بۇلاردى ەندى وسى ورنىنان قوزعاماي-اق قوي. ەكiنشi رەت قاتەلىك جاساماۋعا تىرىس. ءجۇر ۇيگە، تاماق سۋىپ قالادى، – دەدى.

گۇلىم ءىلبىپ باسىپ، شەشەسiنiڭ سونىنا ەردi. سويتسە دە ونىڭ ساناسىندا –تابيعاتتى قالاي قورعايمىز دەگەن ساۋال جاڭعىرىقتاي تاعى قايتالاندى. وسىنى كەلەسi ساباقتا اپايىنان سۇراپ الۋعا بەكiندi.