الدەقاشان قوشتاسىپ قويساڭ دا، پويىز ءالى جۇرمەگەندىكتەن پەرروننان كەتە الماي، بايلانىپ تۇراتىنىن بار – ءبىز سونداي ساتتەردە بولاتىن ءبىر كۇلازۋلى كۇيدە ەدىك. پەررون كادىمگى پەررون: باياعى ارلى-بەرلى ساپىرىلىسقان جۇرت، كىر-قوقىس، ىستىڭ ءيىسى، شۋ – كىسىنى كەرەڭ قىلىپ تاستايتىن ىزى-قيقى، ىڭ-جىڭ داۋىستار، تەمىردى تەمىرگە قاجاعان سوستاۆتار سالدىرى.
شارلوتتا ۆاگونننىڭ ۇزىن كوريدورىندا، تەرەزە الدىندا تۇر، سىعىلىسقان جۇرت ونى قاعىپ وتەدى، ولاي دا، بۇلاي دا تىقسىرادى، ۇرسادى ءبارى، ءبىراق ءبىز وسىناۋ سوڭعى عۇمىرىمىزدىڭ مينۋتتارىندا، قالاي عانا ونىڭ اۋزى-مۇرنىنان شىعا تولعان كۋپەسىنىڭ جابىق تەرەزەسىنەن ىمداسىپ تۇرماقشىمىز...
– قانداي جاقسى بولدى! – دەدىم مەن وسىمەن ءۇشىنشى رەت، – ماعان سوققانىڭ قانداي جاقسى بولدى، شىنىندا...
– كەرەگى جوق، ايتپاي-اق قويشى... باياعىدان بەرى بىلەمىز عوي ءبىز ءبىر-بىرىمىزدى... ون بەس جىل بولدى...
– ءيا... ءيا... ەكەۋمىز، مىنە، وتىزعا كەلىپپىز... دەگەنمەن، بۇل دا سەبەپ بولا المايتىن ەدى عوي...
– قويشى ەندى، ايتپاشى... راس، وتىزعا كەلىپپىز... ورىس ريەۆوليۋسياسىنا دا وتىز جىل... ءبىزدىن ەۋروپادا اشتىق پەن بوقتىق، بىلىق-شىلىقتىڭ باستالعانىنا دا سونشا جىل...
– سوعىسپەن دە قۇرداسپىز...
– جوق، ءسال جاستاۋمىز...
– راس ايتاسىڭ، ءبىز ءالى وتە جاسپىز... – شارلوتتا كۇلىپ جىبەردى. – سەن بىردەڭە دەدىڭ بە؟ – دەدى سوسىن مازاسىندانا، ويتكەنى، ءدال سول ساتتە اۋىر چەمودان سۇيرەتكەن بىرەۋ ونى تەرەزە الدىنان ءارى ىعىستىرىپ جىبەرگەن ەدى.
– جوق، اياعىم عوي.
– سەن وعان بىردەڭە ىستەۋىن كەرەك.
– ءيا، مىندەتتى تۇردە، بىردەڭە ەتەرمىن ونى، شىنىندا دا تىم قاقساپ كەتتى ءوزى.
– قينالىپ تۇرعان جوقسىڭ با؟
– جوق...
مەن، جاڭاعى ءبىر ارالىقتا، ونى سۇيەتىنىمدى ايتقىم كەلگەن، ءبىراق، مىنە، ون بەس جىل بولدى، سونى ايتۋعا ءداتىم جەتپەي-اك كويدى...
– نە بولدى ساعان؟
– ەشتەڭە... شۆەسيا... سونىمەن، شۆەسياعا كەتىپ بارامىن دە؟..
– ءيا، ازداپ ىڭعايسىزداۋ دا سياقتى. بومبا ءتۇسىپ قيراعان ۇيلەر، اشتىق، جىرتىق-جاماۋ، شوقپىت تىرلىك – قيىنشىلىقتاردىڭ ءبارى ءبىزدىڭ ومىرىمىزگە اينالىپ كەتپەدى مە؟ سودان-اق ىڭعايسىزدانام. مەن ءوزىمدى ءبىر قاشقىن، ساتقىن سەزىنەم...
– اقىماكتىڭ ءسوزىن ايتپا... سەن باسقا ءومىر ءۇشىن جاراتىلعانسىڭ، شۆەسياعا كەتەتىڭىنە قۋان.
– كەيدە، راس، قۋانام دا... بىلەسىڭ بە، مەن كەيدە تويا تاماق ءىشۋ دە، ءسىرا، ۇلكەن باقىت شىعار دەپ ويلايمىن... جانە اينالاڭدا ءبىر دە ءبىر قيراعان ءۇي بولماسا... ول ماعان ءبىر الىپ-ۇشپا ورەكپىگەن كۋانىشتى حاتتار جازادى.
كەنەت راديودان پويىزدىڭ جۇرەتىنىن حابارلاعان داۋىس جاڭعىرىعىپ قويا بەردى. قورقىپ كەتتىم، ءبىراق بۇل ءبىزدىڭ پويىز ەمەس ەكەن. داۋىستىڭ حابارلاۋىنشا «روتتەردام – بازەل» پويىزى اتتانباقشى.
شارلوتتانىڭ كىپ-كىشكەنە سۇيكىمدى جۇزىنە كوز الماي قاراپ تۇرعانىمدا، نەگە ەكەنى بەلگىسىز، كەنەت جۇپار اڭقىعان جاقسى سابىن مەن كوفەنىن ءيىسى ەسىمە ءتۇسىپ، مەن ءوزىمدى سونشا باقىتسىز سەزىندىم.
ءبىر ساتكە ماعان وسىناۋ كىشكەنتاي عانا اياۋلى جاراتىلىستى شاراسىزدىڭ جانكەشتىلىگىمەن تەرەزەدەن سۋىرىپ الىپ، جىبەرمەي الىپ قالۋىم مۇمكىن سياقتى كورىنىپ كەتتى. ويتكەنى، ول – مەنىكى عوي، مەن سۇيەم عوي ونى
– نە بولدى ساعان؟
– ەشتەڭە.... شۆەسياعا بارا جاتقانىڭا قۋان...
– ارينە... ەرىك-قايراتى سۇمدىق ونىڭ. ءوزىڭ ويلاشى تابانداتقان ءۇش جىل بويى رەسەيدە تۇتقىندا بولدى، ودان قاشىپ شىقتى، ميلليون ءتۇرلى وقيعا، قيىن-قىسپاقتى باستان كەشتى، ەندى، تۇك بولماعانداي، انا جاقتا رۋبەنسپەن شۇعىلدانىپ جاتىر؟..
– سەن دە بىردەڭەمەن اينالىسۋىن كەرەك. تىم قۇرسا، ۋنيۆەرسيتەت ءبىتىرىپ الۋ كەرەك.
– جاپ اۋزىڭدى!
– He؟ – شارلوتتانىڭ ەسى شىعىپ، ءجۇزى قۇپ-قۋ بولىپ كەتتى.
– He؟
– كەشىر، – دەدىم مەن سىبىرعا جاقىن ۇنمەن. – مەن مۇنى اياعىما ايتىپ تۇرمىن، كەيدە ونىمەن وسىلاي سويلەسەتىنىم بار.
شارلوتتا رۋبەنستىڭ ايەلدەرىنە ۇكسامايتىن ەدى، ودان گورى پيكاسسونىكىنە كەلەتىن – الگى شۆەسياداعى جىگىتتىڭ نەگە وعان ۇيلەنگىسى كەلەتىنىنە تۇسىنبەي-اق قويدىم. ايتا بەرسە شارلوتتا، ءتىپتى، سۇلۋ دا ەمەس قوي، مەن ونى سۇيەمىن عوي.
پەررون تىنىشتالىپ، ەل اياعى سيرەي باستادى، بىرەن-ساران شىعارىپ سالۋشىلار عانا كورىنەدى. پويىزدىڭ جۇرەتىنى تۋرالى راديودان مىنە-مىنە حابارلانۋى ءتيىس. ءاربىر مەزەت ەڭ سوڭعى ءسات بولۋى مۇمكىن.
– سەن بىردەڭەمەن اينالىسۋىن كەرەك، ايتەۋىر، بىردەڭەمەن بۇلاي جۇرە بەرۋگە بولمايدى....
– سولاي، – دەدىم مەن كەلىسىپ.
ول رۋبەنستىڭ ايەلدەرىنە مۇلدە ۇقسامايتىن سىمباتتى اياقتارى دا ۇزىن، جۇيكەسى دە نازىك جانە ورىس ريەۆوليۋسياسىمەن، ەۋروپاداعى كۇللى بىلىق-شىلىق، اشتىق، سوعىسپەن كۇرداس.
– سەنگىم كەلمەيدى... شۆەسيا... ءتۇس سياقتى.
– وسىنىڭ ءبارى، شىنىندا، كورگەن ءتۇس.
– سەن سولاي ويلايسىڭ با؟
– ارينە. ون بەس جىل... وتىز جىل. تاعى وتىز. ديپلومنىڭ كەرەگى نە؟ اۋرەگە تاتي ما؟ جاپ اۋزىڭدى قارعىس اتقان!
– سەن مۇنى تاعى دا اياعىنا ايتىپ تۇرسىڭ با؟
– ءيا.
– ال ول نە دەيدى؟
– تىڭدا.
ءبىز بىر-بىرىمىزگە قاراپ كۇلىمدەگەن كۇيى ءۇنسىز قالدىق، سول ءۇنسىز قالپىمىزدا، ءبىر ءسوز قاتپاستان، بىر-بىرىمىزگە ايتا الماي كەلگەن ارىز-ارمانىمىزدى تۇگەل اقتاردىق.
سوسىن ول ماعان كاراپ تاعى كۇلىمسىرەدى.
– ەندى ءتۇسىندىڭ بە... سولاي بولسىن، ءيا ما؟
– ءيا، ءيا...
– شىنىمەن بە؟
– ءيا، ءيا...
– بىلەسىڭ بە، – دەدى ول اقىرىن عانا ءسوزىن جالعاستىرىپ، – ماسەلە تەك بىرگە بولۋدا ەمەس قوي. ماسەلە تەك وندا ەمەس قوي، راس پا؟
راديودان پويىزدىڭ جۇرەتىنى تۋرالى حابارلاعان داۋىس ەندى تۋرا تاس توبەمنەن سامبىرلاپ قويا بەردى. رەسمي، قاتقىل داۋىستان كۇزەتشىنىڭ ماعان سىلتەپ قالعان ايىركۇيرىق شىبىرتقىسىنان سەسكەنگەندەي، ءدىر ەتە كالدىم.
– كورىسكەنشە ساۋ بول!
– Cay بول!
پويىز ورنىنان اقىرىن عانا قوزعالىپ، پەرروندى بويلاي باياۋ سىرعىپ بارا جاتتى دا، ۆوكزالدىڭ كۇمبەزدەنە كوتەرىلگەن اينەك جاپپاسى استىنان ءۇزىلىپ شىعا بەرە، تۇنەككە باتىپ كەتتى.
