سارى اياز قاعادى قىراۋلى قاباعىن،
قولىمدا دىرىلدەپ قاۋىرسىن قالامىم.
ويلاردىڭ تۇسپەيدى ىزدەرى قاعازعا،
ۇلپا قار توسىنە مۇڭىمدى جازامىن.

اق كورپە جامىلىپ، قارا جەر ۇيقىدا،
ءسال جاۋراپ مەن تۇرمىن ويلانىپ سىرتىندا.
توبىقتاي مۇز ۇيقاس شاعۋعا كەلمەيتىن،
تۋلاعان شابىتتىڭ ەريدى ۇرتىندا.

جىلۋلىق قالماعان اپپاق جەر بەتىندە،

ويىمنىڭ جىلىنام لاۋلاعان ورتىندە.
قاڭتارعان شابىتىم قازىعىن ءمۇجيدى،
قاڭتاردا قاقاعان سۋىق جەل وتىندە.

تالداردى ايايمىن داۋىلدا ۇسىگەن،
ويلارىن تاپپايمىن ويلاعان ىشىنەن.
تامىرىن جىلىتىپ جەر استى سۋىنا،
تامىرسىز مەنى اياپ تۇرعانىن تۇسىنەم.

تاۋلار دا باسىپ اپ كيىپتى بورىگىن.
مەن جاققا قارايدى كۇن تىستەپ ەرىنىن،
كوك مۇزدا كىسىنەپ قۇلىن-جىر تۋلايدى،
ءومىردىڭ تىستەلەپ سۋ العان جەلىنىن.

دۇنيەگە كەلگەنمىن وسىنداي داۋىلدا،
بۇل ىزعار بار مەنىڭ تۋلاعان قانىمدا.
ولەڭىم بولماسا دىرىلدەپ جاۋراعان،

ال مەنىڭ قاقىم جوق سۋىققا نالۋعا.

جامبىل تورەبەك ۇلى