ءبارى ماعان جات، جەكسۇرىن، جيىركەنىشتى! كىمنىڭ دوس، كىمنىڭ قاس ەكەنىن ۇعۋدان مەن باياعىدا-اق قالعانمىن.



جوق! مەنىڭ دوستارىم جوق. مەن تەك اينالامنان وزىمە قاراي جىلجىپ كەلە جاتقان سەگىز اياقتى سۇمدىقتاردى عانا كورەم. قورعانا الامىن با، بىلمەيمىن.

مەنى بۇدان تەك قانا ءبىر كەرەمەت قۇتقارا الادى. ال مەن كەرەمەتكە قاتتى سەنەمىن. كەرەمەتتەر بولۋعا ءتيىس!!!

قازىرشە مەنى قارۋسىز قالدىرعىلارى كەلەدى. دۇشپاندارىم توقتاۋسىز شابۋىلداۋدا. ولار مەنى قۇرتىپ جىبەرۋگە دە دايىن.

ەگەر بىرەۋ قولىنا مىلتىق بەرىپ، ات دەسە قايسىسى بولسا دا قولى قالتىراماستان بۇكىل ادامزاتتى سۇيگەن، ەشكىمگە زيانى تيمەگەن مەنى سول زاماتتا-اق اتىپ جىبەرۋگە ءازىر.

مەنىڭ بەلگىسىز دوسىم! سەن ماعان: ءوز سەمياڭ، ءوز ءۇيىڭ، ءوز وشاعىڭ بار، تاعى ساعان نە جەتپەيدى دەرسىڭ؟! جوق، ولاي ەمەس.

مەندە وتباسى، اتا-انا، تۋىس جوق... وندا نەمەنەگە ءومىر ءسۇرىپ، وتاسىڭنىڭ قامىن جەپ، ءپىرى بولۋعا تىرىسىپ ولەڭ جازىپ، كىتاپ شىعارىپ ءجۇرسىڭ دەرسىڭ.

جاۋاپ بەرەيىن – بالالارىم ءۇشىن، ءوز تامشى قانىم ءۇشىن. قالاي بولعاندا دا ولار مەنىڭ ءومىرىمنىڭ جالعاسى عوي. كەيدە ولار دا – مەنىڭ سول كىشكەنە جىرتقىشتارىم دا، ماعان ءوز تىرناقتارىن كورسەتىپ قويادى. كەز كەلگەن ۋاقىتتا مەنىڭ جانىمدى اۋىرتۋعا، قاتتى جاراقاتتاۋعا ولار دا دايار...

ولار مەنى سولاي قابىلدايدى، سولاي تانيدى.

مەنىڭ ىشىمدە الدەنە ولگەن، ونى ەندى قايتا ءتىرىلتۋ مۇمكىن ەمەس... ءبارىبىر سوڭعى ءسوزدى ايتام. قالاي بولعاندا دا اقىرعى ءانىمدى ايتىپ بىتۋگە ءتيىسپىن عوي.

...ويلاڭدار، دوستار!

ونەردە «جارىس» بولمايدى!

ورەسى جەتپەي،

كۇندەستىك قىلعان وڭبايدى.

ونەرىڭ جەتىپ،

وسە الماي قالساڭ، سول قايعى...

كۇندە تالاسقان

ونەرىڭ ونەر بولمايدى!!!

 

مۇقاعالي ماقاتايەۆتىڭ كۇندەلىگىنەن ءۇزىندى

21 قىركۇيەك، 1974 جىل