مەنى ون ەكى ميلليون ورىستىڭ ءبىر سىپىرعىشى دەپ ويلاعان عوي. ارينە اكەسى "قازاق دەگەن ورىس" دەپ ۇيرەتىپ قويعانى ءۇشىن ول كىنالى ەمەس. اكەسى مەن شەشەسى، بىزشە ايتقاندا پاپاسى مەن ماماسى كىنالى.
قايداعىنى ويلاپ، وزىمدە كىمگە تيىسەرىمدى بىلمەي كەلە جاتىر ەدىم. مىناۋ ىزدەگەنگە سۇراعان بولدى.
– قازاقستاندىقسىڭ با، قازاقسىڭ با؟ – دەپ ماسەلەنى توتەسىنەن قويدىم.
– اعا، شالاقازاقپىن! – دەگەندە نە ايتارىمدى بىلمەي قالدىم. ءيتتىڭ كۇشىگى ورىسشا ۇلىر دەپ ويلاعان ەدىم. ەكى ورتادا ونداي ءسوز كۇتپەگەن سوڭ، ءوزىم دە ساسىپ قالدىم. ءبىراق «پاساننىڭ» جالعىز ءسوزى جۇرەگىمدى تۋلاتىپ قانا قويماي، ءجىبىتىپ تە جىبەرگەنىن جاسىرىپ قايتەيىن. «شالاقازاقپىن» دەپ قازاقشا ايتقانىنا ءبىرتۇرلى... كوڭىلىم تولىپ، «شالاقازاقتىڭ» دا قازاقشا سويلەي باستاعانىنا ءماز بوپ قالدىم.
سامات ناسىر ساق
(جازبا اۆتوردىڭ فەيسبۋكتاعى پاراقشاسىنان الىندى)
