57-де Ақтау қаласында тұрамын. Әскери отбасында тәрбиелі, тыныш бала болып өстім. Көп әскери отбасындағыдай әкеміз ішімдікке жақын болатын, жеткен жетістіктерін, жауынгерлік марапаттарымен мақтанып, ал анам болса әкеміздің, біздің асты үстімізге түсіп барынша ұнауға тырысатын. Өзінің денсаулығын да ойламай, ауырса білдіртпей жүре беретін. Соның кесірінен анамыз 52 жасында дүниеден ерте қайтты.
Анамыздың жоқтығы әкемізге, бізге қатты тиді. Анамаздың өлімінен кейін әкеміз ішімдікке салынып 2 жылдан соң, ол да дүниеден озды.
Күйеуге өз қалауыммен ұнатып сүйіп шықтым, байлықты көздеп немесе басқа да арам ойым болған жоқ. Жұбайыммен зауытта жұмыс істеп жүргенде таныстым. Ол өлең айтқанда айналасы ұйып тыңдаушы еді. Бәр оның аузына қарап, тамсанатын, мен болса аздап кызғанушы едім. Бірақ ішіп жүргенше осылай өлең айтып жүргені жақсы деп ойлаушы едім.
Отбасы құрғаннан кейін анасы мен және күйеуім үшеуміз тұрдық. Әкесі жас кезінде қаза болған-ды. Сондықтан анасы жалғыз барынша тәрбиелеп өсіргені байқалып тұратын. Бір жылдан соң ұлды болдық. Бар көңілімді ойымды балама және отбасыма бөлдім.
Енем қолынан келгенше көмектесетін, айтқанының барлығын бұлжытпай орындап, айтқан ақылын тыңдап бойыма сіңірдім.
Ұлымыз ақылды, мейірімді, қабілетті болып өсе бастады. Онымен сөйлескенде баламмен емес, ересек адаммен сөйлескендей болатынмын. Мектепте жақсы оқыды, бірақ басым ауырады дегенді соңғы кезде көп айтатын еді.
Жамандық кенеттен келеді. Көктемнің бір күні баламның сынып жетекшісі дірілдеп тұрған дауысымен қоңырау шалып, баламның дене шынықтыру сабағында талып қалып жедел жәрдеммен ауруханаға алып кеткенін айтты. Бәрін тастап, ауруханаға қарай құстай ұштым. Жағдай мен ойлағаннан да жаман екен. Баламның басында туылғаннан ісік болғаны анықталды. Дәрігерлер қолдан келгеннің бәрін жасағанмен 8 жасында есін жимастан қаза болды.
Қалай қатты қиналғанымызды сөзбен айтып жеткізу мүмкін емес. Мен ауруханада күйеуім көше кезіп араққа салынып кетті.
Жасым 31-де еді әлі де балалы болуға болатын мүмкіндік бар еді. 6 айдан кейін мен ауруханадан шықтым, ал күйеуім болса іштегі күйігін ішімдікпен басып жүрді.
Анамыз екеуміз оны апармаған жеріміз жоқ емшілерге апардық, гепноз жасаттық, кодировка, дәрілер бердік, өз қалауымен наркоорталыққа да жатқыздық бірақ көп уақыт өтпей ішіп кете берді. Жұмысқа тұрып екі адам орнына жұмыс істедім. Күйеуім ішіп жүргенде бала да көтерсем тағы да ауру болып тума ма деп қатты қорықтым. Осылайша үйден береке кетті
Анамыз уайымдап арақты қойғызғысы келгенмен койғыза алмады. Күйеуім енді арақты қой алмайтынын сезді. Арамыз алыстай бастады... Мен де анамыз да оның арақты қоятынан күдерді үздік. Ол кісінің өзі де қатты ауыра бастады бүйрегі ауырып, 72 жасында дүниеден озды.
Күйеуімді тастап кете алмадым қандай адам болсада өмірлік жарым, баратын жерім де жоқ. Көршіміз «Жана Өмір» деген маскунемдікке қарсы өнімді газеттен көрсетіп хабарласып алып іштік, міне 11 ай өтті 26 жылдан бері коймаған арағын койып жұмысқа шығып бәрі жақсы болып келеді. Осы орталықтын мамандарына алғысым шексіз, сіздерде де осындай мəселелер болса 8 778 007 17 22 нөмеріне хабарласып толық мəлімет алсаңыздар болады. Әттен анамыз бар кезде осындай өнім болып қойып кеткенде тыныш кетер еді. 26 жылдық өмірді босқа жоғалтпас едік.
Мақпал Жұмабаева
