مەكتەپتەن ۇيگە قايتىپ كەلە جاتتىم. قارنىم اشقان سوڭ، cومكەمدى اشىپ، بۋفەتتەن ساتىپ العان توقاشىمدى جايباراقات جەي باستادىم. بۇرىلىپ قاراسام، بiر يت سوڭىمنان epiپ كەلەدi. اش ەكەنi ءتۇرiنەن كورىنىپ-اق تۇر.

مەنiڭ قولىمداعى نانعا اشقاراقتانا قاراپ جۇتىنعانداي بولدى... توقاشىمنان ءبىر ءۇزىپ الىپ يتكە تاستادىم. سوڭىمنان ءبىراز ءجۇردi دە، مەندە ەندى ناننىڭ جوقتىعىن سەزدi بiلەم، كۇدەرiن ءۇزiپ قالا بەردى. كەلەسi كۇنى، قايتار جولىمدا كەشەگى يت تاعى دا تاپ بولدى.

مەن كۇتiپ جۇرگەن ءتارىزدى. ينەلىكتەي قاتىپ ابدەن ارىپ جۇدەگەن سوڭىمنان قالماي ۇيگە ەرىپ كەلدى. جۇگىرىپ ۇيگە كىرىپ، تاماق قالادىقتارىن الىپ شىقتىم. يت مەنi كورiپ، سوڭىمنان ەردى.

قوراعا اپارىپ اكەلگەن تاماقتى يتاياققا قۇيىپ بەرiپ جاتقاندا اپام:

– مىنا ءيتتى سەن بە، اكەپ جۇرگەن؟ – دەدى.

– ءوزi ەرiپ كەلدi. اش ەكەن. تاماق بەردiم. اپا، تيمەيىكشى، جۇرە بەرسىن.

– جۇرسە، جۇرە بەرسiن. نە iشiپ-جەپ قيراتار دەيسiڭ.

ارادا كوپ كۇندەر جىلجىپ ءوتتى. يت ءبىزدىڭ ۇيگە سiڭiپ كەتتi. وسىلايشا ءاقتوس ءبىزدىڭ ءۇيدىڭ ءبىر مۇشەسىنە اينالدى. سول ءاقتوس بiر-ەكi كۇننەن بەرى كوزگە تۇسپەي قويدى. «بۇل قايدا ءجۇر؟» دەپ، ماڭايدان كورiنبەگەن سوڭ، قوراعا iزدەپ كىردىم. قورانىڭ تۇكپiرiنەن تۇسىنىكسىز دىبىس شىقتى. نەنىڭ دىبىسى بولدى ەكەن دەپ اياعىمدى ءجايلاپ باسىپ، قۋىسقا قاراعانىمدا، ءيتىمىزدىڭ كۇشىكتەگەن ەكەن.

ەنەسىنىڭ باۋىرىندا جاتقان كۇشىكتەر ارا-تۇرا قىڭسىلاپ قويادى.  يت كۇشiكتەگەن سوڭ، اپام جاقتىرماي ءجۇردi. اپام اۋىلىمىزداعى ءسۇت وڭدەيتىن فەرمادا جۇمىس iستەيتiن. بiردە جۇمىستان رەنجىپ ورالدى.

مۇنداي جاعدايدا ءبىز ۇندەمەي، تىم-تىرىس وتىرىپ، اپامنىڭ  قاس-قاباعىنا قارايتىنبىز. بۇگiن دە سويتتىك. اپام ماعان ءوڭiن سۋىتا قاراپ:

– يتتەرiنە تاماقتى قايدان تاۋىپ بەرەمiن. انا كۇشىكتەردىڭ كوزiن قۇرت، بۇگىننەن قالدىرما، – دەدi. بۇل كەزدە كۇشiكتەر باۋىرىن كوتەرiپ، ەسەيiپ قالعان ەدi.

كوكەمنiڭ جوقتىعى ەسىمە ءتۇستi. ۇيدە مەنەن باسقا بiر iنiم، ەكi قارىنداسىم بار بولاتىن. ءبىر كۇشiكتi ەنەسىمەن قالدىرىپ، قالعاندارىن قاپقا سالىپ، سىرتقا شىقتىم. ماشينالار تىنىمسىز ەرسiلi-قارسىلى ءوتiپ جاتقان قارا جولدان ءوتiپ، قيرعان ەسكi ۇيگە كەلدiم. ونىڭ ماڭىندا ويناپ ءجۇرىپ، قامبا بارىن كورگەنمiن.

كۇشiكتەردi قامباعا تاستاپ، قارا جولدان ءوتiپ كەتسەم دە، قىسىلاعان ايانىشتى داۋىستارى اپ-انىق ەستiلiپ تۇردى. ماشينالار وتكەن كەزدە دىبىستارى باسىلعانداي بولادى دا، ءوتiپ كەتكەننەن كەيiن قايتادان ەستىلەدى. ءداتىم شىداماي ارتىما قارايلاي بەرەمiن. ىلگەرى باسقان اياعىم كەرi كەتەدى. نە ىستەرىمدى بىلمەدىم.

اقىرى كۇشiكتەردi قيماي، قايتا باردىم. قامباگا ءتۇسiپ، كۇشiكتەردi قاپقا سالا باستادىم. «شiركiن، كوكەم بولسا عوي. مەن سەندەردi مۇندا اكەلمەگەن بولار ەدiم!» دەيمىن ىشىمنەن.

كوزiمە كەلگەن جاستى تىيا السامشى. مەن ۇيگە قاراي جىلاپ كەلەمiن، ارقامداعى كۇشiكتەر قىنسىلاپ كەلەدi.