– ءاي، ءبىر جاس بالا پايدا بولىپتى عوي كوشەدە، اياعى اۋىرا ما، سۇرىنە بەرەدى، – دەدىم ۇيگە كىرگەن سوڭ ايەلىمە.
– قانداي بالا؟ – دەدى ول. وسىنداي-وسىنداي ورامال تاققان دەپ سيپاتتاپ جاتىرمىن عوي. ايەلىم بەتىن شىمشىدى:
– سىزدىكى ۇيات بولىپتى، ول انا تومەنگى ۇيگە تۇسكەن كەلىن عوي، سىزگە سالەم سالىپ ءجۇر ەكەن، باتا بەرۋىڭىز كەرەك، – دەدى.
قىزدارى كەرەك بولسا وزىڭە سالەم سالدىرىپ جىبەرەتىن ورىسى كوپتەۋ اۋىلدا وسكەن مەنىڭ كوزىم اتىزداي بولدى.
– قانداي باتا؟
– باقىتتى بول، اللانىڭ نۇرى جاۋسىن، ءۇبىرلى-شۇبىرلى بول، دەگەندەي جاقسى ءسوز كوپ قوي.
– ءوي، قوي، ايت ماعان سالەم سالماي-اق قويسىن.
– جارايدى.
كەلىنشەگىم ايتقانىمەن جاس كەلىن سالەم سالعانىن قويمادى. اقىرى باتا بەرۋگە ءماجبۇر بولدىم. وسىدان كەيىن اۋەزدەپ شۇبىرتىپ تۇرىپ بەرە باستادىم. وسىدان كەيىن باسقا كەلىندەردىڭ سالەم سالعان-سالماعانىن قارايتىن بولدىم. كوشەدەگى ۇلكەندەردىڭ بارلىعى وزدەرىن قايىناعا، قايىناتا، قايىناپا سەزىنىپ، تۇزەلىپ قالدى. الگى بالا كەلە جاتسا سالەم سالىپ ۇلگەرمەستەن باتانى شۇبىرتىپ جونەلەمىن. جۇمىستان كەيىن ءۇي جانىندا وتىرىپ ءبىر-بىر شيشا سىرا ىشەيىك دەيتىن اعالار بۇل ادەتىن ساپ تىيدى. ءبىر كەلىن ءبىر اۋىلدى تۇزەدى. كەيىن اتا-ەنەسى جاستاردى بولەك شىعاردى. كوپ كورمەيتىن بولدىق.
وتكەندە كولىكتەن تۇسەيىن دەپ جاتسام بەلەسەبەت مىنگەن ءبىر كىشكەنتاي بالا ەسىكتى اشتىرماستاي ەنتەلەپ «اسسالاۋماعالەيكۇم» دەپ قولىن سوزا امانداسىپ جاتىر. «ءۇي، اينالايىن، ۋاعالەيكۇماسسالام، كىمنىڭ بالاسىسىڭ؟» دەپ باسىنان سيپادىم.
اكە-شەشەسىن اتادى. الگى سىپايى جىگىت پەن ىزەتتى كەلىننىڭ ۇلى ەكەن. اتا-اجەسىنە قوناققا كەلىپتى. قاقپانى اشقان ايەلىمە: «قازاقى يبا مەن يناباتتى ءسىڭىرىپ وسكەن بالا وسىنداي بولادى» دەدىم ريزا بولىپ.
وسى كەزدە قاراعا ورانعان ءبىر ايەل امان-سالەمسىز زۋ ەتىپ وتە شىقتى. بۇرىن بەت-اۋزىن جاپقان مۇنداي ادامدى ءۇي ماڭىنان كورمەپپىن. مەنىڭ تاڭىرقاي قاراعانىمدى بايقاعان كەلىنشەگىم. «ارعى كوشەگە تۇسكەن تۇسكەن جاس كەلىن عوي، وتكەندە قۇتتى بولسىن ايتىپ بارعاندا ەركەكتەر بار ەكەن دەپ، اقساقالدارعا شاي دا قۇيماي قويدى» دەپ جىميدى.
ون بەس-اق جىل ءوتتى عوي...
سەرىك ابىكەن ۇلى، جۋرناليست.
