شىعىستان تاڭ كورiنگەندە، نۇرگۇل، ايگۇل، مەن – ۋشەۋمىز وزەن جاعاسىنا تiگiلگەن ءۇي سىرتىندا وتىر ەدىك.

– مەن جارىق تاڭدى جاقسى كورەمىن، – دەدى نۇرگۇل.

– ال مەن سايراعان قۇستار داۋىسىن كۇندە ەستىگىم كەلەدى، – دەدى ايگۇل ءۇنi سىڭعىرلاپ. ءدال وسى كەزدە بiر توپ قۇستىن سايراعانى ەستىلدى.

– بۇلبۇل عوي، – دەدى نۇرگۇل

– جوق، ماۋسىم ايىندا بۇلبۇلدار سايرامايدى. مىناۋ قاراتورعايدىڭ داۋسى. وي، داۋىستارى قانداي ادەمى! – دەپ ايگۇل قۋاندى.

مەن اعاش باسىنا قاراپ ەدiم، راسىمەن دە قاراتورعايلار انگە باسىپ وتىر ەكەن. قارلىعاش اپامنىن كۇرپىلدەتىپ الا سيىردى ساۋىپ وتىرعانىن كوردىك. كوكجيەكتەن كۇندە سىعالادى. بiر شەلەك ءسۇت الىپ اپام قاسىمىزعا كەلiپ:

– اينالايىندار، الا سيىردى تا باداعا قوسىپ جiبەرiندەرشi، – دەدi. بىزدەر الاقايلاپ ورنىمىزدان ۇشىپ تۋردىك.

الا سيىردى كوپ سيىرعا قوستىق تا، توعايگا كiردiك. بيىك ءبىر تەرەكتiڭ اينالاسى مولدىرەگەن قاراقاتقا تۇنىپ تۇر ەكەن.

ۇشەۋمiز دە الاقاندى تولتىرا اساپ ءجۇرمiز. وي، ءدامi قانداي! دورباعا دا سالىپ قويامىز. قاراقات تاۋسىلار ەمەس. اۋىلعا قايتتىق. قۇدايبەرگەن ال دىمىزدان جۇگiرiپ شىقتى. ءبىر دوربا قاراقاتتى بەرە قويدىم. كيىز ۇيگە كەلiپ شاي ىشتىك. اپام قايماق پەن باۋىرساققا تويعىزدى. سىرتكا شىقتىق. كوك ءجۇزiندە كۇن كۇلىمدەپ تۇر.