مەن بەيباققا سىيلادى ەكەن سەنى كىم؟!
شار باسىمدا، شاڭىراعىم، سەن تۇرسىڭ.
باسقالاردىڭ بارلىعىنان جەرىدىم.
اۋىرلىقتىڭ كوتەردىڭ-اۋ كوبىن سەن،
سەنەن كەلىپ قۋات الدىم جەڭىلسەم.
سەن – جەر بولدىڭ، نوسەر بولىپ توگىلسەم.
شۇعىلاسىڭ، قارا بۇلت بوپ كورىنسەم.
مەن – ءتۇن بولسام، سەن – تاڭ بولدىڭ جاڭا اتقان،
مەنى – قولا، سەنى – شويىن جاراتقان.
مەن – اشۋ دا، سەن – اقىلسىڭ ءنارى اققان.
سەن – ادامسىڭ، مەن اجداھا ءزار اتقان.
بىلەمىن عوي، بىلمەيدى دەپ ءجۇرسىڭ بە؟
تۇسىنەمىن كەۋدەڭدەگى دۇرسىلگە.
وڭاشادا، جۇرت كوزىنەن جاسىرىپ،
كۇرسىنبەشى، جالىنامىن، كۇرسىنبە!
ءالى ەكەۋمىز اتتانامىز سان جىلعا،
كۇرسىنبەشى، قۋانىش كوپ الدىڭدا.
كۇرسىنبەشى، جۇرەگىمدى تىڭداشى،
تالاي-تالاي كەرەمەتتەر بار مۇندا!..
مۇقاعالي ماقاتايەۆ
