ماحاببات كامەسحان ۇلى دەگەن قانداسىمىزدىڭ فەيسبۋك پاراقشاسىنداعى جازباسىن جاريالاۋدى ءجون دەپ تاپتىق.
“وقيعا تاڭەرتەڭ 8:30 شاماسىندا بولدى. كۇندەگى سۇرلەۋىمە ءتۇسىپ الىپ، وگىز اياڭمەن كەلە جاتتىم. №1 قالالىق ەمحانانىڭ الدىنداعى جاياۋ جۇرگىنشىلەر جولاعىن كۇزەتكەن پوليسيالار تۇراتىنىن بىلەم. تۇر ەكەن. «زيەۆراعا» كەلىپ مەن، سول جاعىما كەلىپ Toyota Camry-50 توقتادى. جاياۋلاردى وتكىزىپ، ىزعىتا جونەلدىم. سول كەزدە الگى Camryء-دىڭ «سيگنال» بەرمەسى بار ما.
سونى كۇتكەندەي پوليسيا قىزىل تاياعىن قوقاڭ ەتكىزدى. امالسىز توقتادىم.
اينەگىمدى اشىپ كۇتىپ وتىرمىن. كەلدى.
ءاتى-جونىن ايتىپ، قۇجاتىمدى سۇرادى. (ول ورىسشا سويلەپ تۇر. ءبىراق ۇلتى قازاق.) بەردىم.
— نە بولدى باۋىرىم؟ — دەدىم مەن.
– ۆى سوزدالي اۆاريينۋيۋ سيتۋاسيۋ.
– قالاي؟
– ۆام پولتيننيك سيگناليل جە.
– بەرسە، قايتەم، ءوز جولىممەن كەلەمىن. مەنىمەن قازاقشا سويلەۋىڭىزدى تالاپ ەتەمىن، دەدىم.
– نا كاكوم يازىكە گوۆوريت سام زنايۋ. نە ۋچي مەنيا! — دەيدى…
قۇجاتتى قاراپ ءجۇر، كولىكتىڭ ارتىنا باردى، الدىنا باردى. جانىما كەلدى.
– ۆى روديليس ۆ مونگوليي، تاك جە؟
– ءيا، مونعوليادا تۋعانمىن، نە بولىپتى؟
– نە ۋمنيچاي، نا كازاحسكوم رازگوۆاريۆاي ۆ سۆوەي مونگوليي. ەزجاي!- دەدى دە، قۇجاتتارىمدى بەرىپ، كەتە باردى.
مەن دە ارتىنان بىردەمەلەرىمدى ايتىپ جاتىرمىن. شىداماي «اكەڭ…» دەدىم. ۇقپادى. سەلت ەتپەيدى. بوقتىعىڭنىڭ وتپەي قالعانى جامان كۇيدىرەدى ەكەن…
بۇل ماڭگۇرتپەن ودان ءارى سويلەسۋ ماعان دا قىزىق بولماي قالدى. جولىما ءتۇسىپ ارى قاراي زىرعي بەردىم.
«كەت نا…ي» — دەۋىم كەرەك ەدى. سوندا بىردەن تۇسىنەر ەدى… سوندا قازاق ءتىلى قازاقستانعا ەمەس، موڭعولياعا كەرەك ەكەن”.
