– گۇل سەن وتە سۇلۋسىڭ، سونىڭ ءۇشىن سەنى وتە جاقسى كورەمىز، – دەيدى ارا گۇلگە. سوندا گۇل اراعا:

– ارينە، مەنى جاقسى كورگەنىڭ جانىمدى جادىراتادى. ءبىراق بويىمداعى بار ءنارىمدى سورىپ الاتىنىڭ جامان، – دەپتى گۇل اراعا وكپەلەپ.

– اينالانىڭ حوش ءىس پەن سۇلۋلىققا بولەگەن گۇلىم، سەنىڭ ءتاتتى شىرىنىڭ بىزگە ازىق بولىپ تۇر عوي. ءبىز سەنىڭ شىرىنىڭدى عانا الىپ قويمايمىز، سونىمەن قاتار سەندەردى كوكتەمدە توزانداندىرىپ، جەر الەمگە تارالۋلارىڭ دا كومەكتەسەتىنىمىزدى دە ۇمىتپا، – دەيدى ارا.

– ءيا، اراجان سەنىڭ ارقاڭدا جان-اققا تارالىپ جاتقانىمىزدى بىلەمىز. ول ءۇشىن ساعان العىستان باسقا ايتارىمىز جوق. شىندىعىندا ءبىزدىڭ ۋايىمىمىز باسقا. ادامدار ءبىزدى بىر-بىرىنە قۋانىش سىيلاۋ ءۇشىن جۇلىپ الىپ، سىيعا تارتادى. بىزدەر ەكى-ۇش كۇن ادامدارعا قۋانىش سىيلاپ، تورىندە تۇرامىز. ال بويىمىزدان ءال كەتىپ سولىپ قالعاننان كەيىن لاقىتىرىپ تاستايدى. كەيدە عۇمىرىمىزدىڭ وسىلاي كەلتە بولعانىنا قاتتى كۇيىنەمىن، – دەپ گۇل تاعى دا اراعا مۇڭايا قارايدى.

– ۋايمىڭدى ءبىر كىسىدەي تۇسىنەمىن. ويتكەنى ءبىز دە ادامداردان ءبىرشاما ءزابىر كورىپ ءجۇرمىز. بىزدەر كۇنى بويى ءبىر تىنباي، گۇلدەن-گۇلگە قونىپ شىرىن جينايمىز. سول جيناعان شىرىنىمىز ادامدار ءبىر كۇندە كەلىپ، جارتىسىن الىپ كەتەدى. ولاردىڭ وسى ارەكەتى بىزگە دە ۇنامايدى، – دەپ ارا دا گۇلگە مۇڭىن شاعادى. سوندا گۇل:

– قايتەمىز ەندى... جاراتۋشى ءبىزدى ادامدار ءۇشىن كەرەك قىلىپ جاراتتى. انا تىكەنەك سەكىلدى بولساق، ەشكىمگە كەرەك بولماي ءار جەردە شاشىلىپ جاتار ەدىك، – دەيدى گۇل سۇلۋ تەرەڭ كۇرسىنىپ.

– راس ايتاسىڭ، بۇل جاراتىلىستىڭ زاڭى عوي. سوندىقتان وعان قارسى شىققانىمىز جاراماس، – دەپ ارا باسقا گۇلدىڭ شىرىنىن جيناۋ ءۇشىن ۇشا جونەلەدى.